امام خمینی(ره) و تکلیف گرایی در جنگ

قدمت پدیده جنگ به اندازه حیات اجتماعی و مدنی انسان است؛ پدیده ای که گاه برای او جذاب و دلنشین بوده و از مقدسات و ارزشهای عالی او قلمداد شده و زمانی دیگر، مورد تنفر او بوده و از آن اظهار بیزاری و تنفر کرده است. این پدیده، همچون دیگر پدیده های انسانی تا حد زیادی به دو متغیر اساسی انسان، یعنی اراده و اختیار او بستگی دارد و اراده نیز خود، حاصل عقل، آگاهی و آزادی اوست، از این رو، جنگها جز به اراده آدمیان رخ نداده اند؛ بنابراین، نظریه پردازان بزرگ جنگ غالباً آن را به عنوان کنشی انسانی و مدنی و در ارتباط با سیاست تعریف کرده اند. بدین دلیل است که سالها پیش، سون تزو، اندیشمند چینی، در بیان جنگ می نویسد: جنگ مسلحانه . . . عملی است که به طور دانسته و عمدی از روی فکر و شعور، مرتب تکرار می شود؛ و بنابراین، شایسته و سزاوار است که در معرض یک تجزیه و تحلیل منطقی و حسابگرانه قرار گیرد .(1) یا کلاوزویتس می گوید: جنگ ادامه سیاست است، اما به شیوه ای دیگر و با زبانی دیگر .(2) یا در جای دیگر مطرح می شود: جنگ افروز اصلی، سیاست است نه نوع تسلیحات، ویژگی استراتژی و یا سبک عملیاتی .(3)